PainKiller - recenzja gry

"Zabij wszystko co się rusza". Te słowa słyszymy na samym początku gry i szybko musimy się do nich przystosować. A to dlatego, że w PainKillerze nie znajdziemy żadnych zagadek, po prostu nic, oprócz klasycznego "naparzania". Jaśniej mówiąć, chodzi o zabijanie setek potworów. Ogólnie takich gier nie lubię i nigdy bym w to nie zagrał, ale dowiedziałem się, że to dzieło polskiej ekipy People Can Fly, więc się skusiłem. I szczerze mogę powiedzieć, że to chyba najlepsza polska gra. Ale zacznijmy od początku. Daniel Gardner, nasz bohater w pewną deszczową noc ginie w wypadku samochodowym, razem ze swoją ukochaną. Ona trafia do nieba, a on do czyścca. Dostaje szansę ponownego spotkania z ukochaną, ale najpierw musi pokonać armię Lucyfera. A więc ruszamy. Do dyspozycji mamy pięć broni. Ktoś mógłby powiedzieć, że to mało, ale w zupełności wystarcza. Dodatkowo każda giwera ma dwa tryby strzelania. Więc na przykład kołkownica zamienia się w granatnik, a strzelba w zazmrażacz. Dalej mamy świetnie stworzone poziomy. Raz poruszamy się po katakumbach, raz po wariatkowie, a jeszcze kiedy indziej po bazie wojskowej czy starej operze. Plansze ogólnie nie mają ze sobą nic wspólnego, ale razem tworzą odrębną całość. A wszystkich jest dwadzieścia cztery. W PainKillerze walczymy również z bossami. Jest ich pięciu. Czterej to genarałowie armii Lucyfera, a piąty to właśnie sam Lucyfer. Każdy boss jest olbrzymi i nie da się go pokonać zwykłym strzelaniem. Trzeba znaleźć na niego sposób. No więc chyba skłamałem, bo jednak czasem trzeba trochę pomyśleć. Kolejny plus tej gry to wrogowie. Na poziom przypada nam zazwyczaj około dwustu. Więc zwalczamy szkielety w zbrojach, takie grubasy z pistoletami maszynowymi, coś w rodzaju wojowników ninja i wiele, wiele innych. Niestety nasi przeciwnicy nie mają sztucznej inteligencji. Ich jedyną taktyka to parcie do przodu, więc nie ma z nimi większych problemów. Kłopoty sprawiają jedynie wrogowie z bronią miotaną. Ciekawym elementem jest też zamiana w demona. Po zebraniu określonej ilości dusz nasz bohater zmienia się w demona. Ekran zmienia barwy na czarno - białe, a zabijamy tylko jednym strzałem. Grafika PainKillera stoi na bardzo wysokim poziomie. Potwory i otoczenie prezentują się nadzwyczaj dobrze. Muzyka też jest świetna. Grając, słyszymy ostre brzmienia zagrzewające do ostrego nawalania. Warto też spomnieć, że gra została stworzona na Havoku. Jest to program oddający fizykę poruszania się ciał. Tak więc zabity potwór realistycznie rozleci się na kawałki po serii ze strzelby, czy zostanie przygwożdżony do ściany po strzale z kołkownicy. Kasa na Havoka została dobrze wydana. No i w sumie, co tu więcej o PainKillerze pisać. Jest to naprawdę świetna gra, dodatkowo zrobiona przez polskich twórców. Miejmy nadzieję, że Polacy zrobią więcej gier, tak dobrych jak PainKiller.

Dodaj komentarz

Imię (obowiązkowe)

E-mail (obowiązkowy)

Powiadom mnie o nowych komentarzach

Zabezpieczenie anty-spamowe - wykonaj podane zadanie:

Wyślij

Skasuj